از مهتابی

قلبم را در مجری کهنه‌یی

پنهان می کنم

در اتاقی که دریچه‌یی‌ش

                                 نیست.

از مهتابی

            به کوچه‌ی تاریک

                                  خم می‌شوم

و به جای همه‌ی نومیدان می‌گریم.

آه

من

حرام شده ام!

                      (۲۰ دی ۱۳۴۴، چلچلی، ققنوس در باران)

کوه ها

 کوه ها باهمند و تنهایند

هم چو ما، با همانِ تنهایان.

زنده‌گی

زنده‌گی شوخی نیست

جدی بگیرش

                 کاری که فی‌المثل یکی سنجاب می‌کند

بی‌این که از بیرون و آن سو ترک انتظاری داشته باشد.

تو را جز زیستن کاری نخواهد بود.

                                              (ناظم حکمت؛ ترجمه‌ی شاملو)