شعری از ضیاء موحد

شعری، خدای را

بی

"خیلی دلم گرفته"

شعری در ستایش از لبخند

از سلام

و لذتی که دارد یک جرعه چای گرم

همراه یک رباعی خیام

شعری،

نزدیک تاب کودک در پارک

پهلوی خنده­ی نگران مادران

شعری که کودکان را بازیگوش­تر کند

دیروز کاغذی را شاعر سیاه­کرد

امروز

کاغذ سفید بود

شب واژه­ها گریخته بودند

شعری که واژه­ها را با هم مهربان کند

شعری که واژه­ها را آبی کند

هوا را پاک

چین کاغذ را صاف

شعری که باغبان چو بخواند به خشکسال

گندم به شوره­زار بروید

شعری

خدای را

شعری عاشقانه

شعری ناممکن در این دیار.

                                  از کتاب نردبان اندر بیابان

چه بگویم؟

چه بگویم؟ سخنی نیست.

می­وزد از سر امید، نسیمی،

لیک، تا زمزمه­ای ساز کند

در همه خلوت صحرا

                          به ره­اش

                                     نارونی نیست.

چه بگویم؟ سخنی نیست.

                                   سخنی نیست، لحظه­ها و همیشه

خطابه‌ی آسان

نه

نومید مردم را

                 معادی مقدر نیست.

چاووشی امید انگیز توست

                                   بی­گمان

که این قافله را به وطن می­رساند.

                                    خطابه­­ی آسان، در امید؛ ترانه­های کوچک غربت