فقر

از رنجی خسته­ام که از آن من نیست

بر خاکی نشسته­ام که از آن من نیست

با نامی زیسته­ام که از آن من نیست

از دردی گریسته­ام که از آن من نیست

از لذتی جان گرفته­ام که از آن من نیست

به مرگی جان می­سپارم که از آن من نیست.

                                                                           (فقر، باغ آینه)