شدن

نه

تو را برنتراشیده­ام از حسرت­های خویش:

پارینه­تر از سنگ

تردتر از ساقه­ی تازه­روی یکی علف.

تو را برنکشیده­ام از خشم خویش:

ناتوانی خرد

               از برآمدن،

گر کشیدن

             در مجمر بی­تابی.

تو را برنسخته­ام به وزنه­ی اندوه خویش:

پر کاهی

           در کفّه­ی حرمان،

کوه

     در سنجش بی­هودگی.

*

تو را برگزیده­ام

رغمارغم بی­داد.

گفتی دوستت می­دارم

و قاعده دیگر شد.

کفایت مکن ای فرمان «شدن»،

مکرر شو

مکرر شو!

                        (شبانه، ترانه­های کوچک غربت)