کپک

دل­ام کپک زده، آه

که سطری بنویسم از تنگی دل،

همچون مهتاب­زده­یی از قبیله­ی آرش بر چکاد صخره­یی

زهِ جان کشیده تا بنِ گوش

به رها کردن فریاد آخرین.

                                                (یک مایه در دو مقام، مدایح بی­صله)