عشق

در ادامه‌ی مطلب قبل:

یکی از شاهراه‌هایی که شاملو برای رهایی از جهان نفرت‌خیز پیش روی‌مان می‌گذارد عشق است.

بندم خود اگرچه بر پای نیست

سوز سرود اسیران با من است،

و امیدی خود به رهاییم ار نیست

دستی هست که اشک از چشمانم می‌سترد،

و نویدی خود اگر نیست

تسلایی هست.

چرا که مرا

             میراث محنت روزگاران

تنها

     تسلای عشقی است

که شاهین ترازو را

به جانب کفه‌ی فردا

خم می‌کند.

                  شبانه(آیدا:درخت و خنجر و خاطره!)

                       9 دی 1343

حال این‌که عشق در نگاه شاملو چه جور عشقی‌ست، در حقیقت یکی از محور‌های اصلی بحث شعری و تفکری شاملوست، که حتما به تفصیل دربهره‌اش خواهم نوشت. این‌بار تنها به همین بسنده که: عاشقانه‌ترین شعر عاشقانه‌ی تاریخ ادبیات ایرن که نه به عرفان و آسمان می‌پردازد و نه به دام شهوت جنسی درمی‌غلتد را از آن شاملو می‌دانند.(شبانه، ابراهیم در آتش)