میلاد آن­که عاشقانه بر خاک مرد

1

نگاه کن چه فروتنانه بر خاک می­گسترد

آن که نهال نازک دستان­اش

از عشق

           خداست

و پیش عصیان­اش

بالای جهنم

               پست است.

آن کو به یکی «آری» می­میرد

نه به زخم صد خنجر،

و مرگ­اش در نمی­رسد

مگر آن که از تب وهن

                            دق کند.

قلعه­یی عظیم

که طلسم دروازه­اش

کلام کوچک دوستی­ست.

2

انکار عشق را

                 چنین که به سرسختی پا سفت کرده­ای

دشنه­یی مگر

                  به آستین اندر نهان کرده­باشی._

که عاشق

             اعتراف را چنان به فریاد آمد

که وجودش همه بانگی شد.

3

نگاه کن

چه فروتنانه بر درگاه نجابت به خاک می­شکند

رخساره­یی که توفان­اش

                               مسخ نیارست کرد.

چه فروتنانه بر درگاه تو به خاک می­افتد

آن که در کمرگاه دریا

دست حلقه توانست کرد.

نگاه کن

چه بزرگ­وارانه در پای تو سرنهاد

آن که مرگ­اش میلاد پرهیاهای هزار شه­زاده بود.

نگاه کن!

                                       (میلاد آن­که عاشقانه بر خاک مرد، ابراهیم در آتش)