به یاد فرهاد

نگا کن!

         مرده­ها

                  به مرده

                           نمی­رن،

حتا به

        شمع جون سپرده

                                نمی­رن،

شکل

       فانوسی­ین

                     که اگه خاموشه

واسه نف نیس

                   هنو

                        یه عالم نف توشه.

                                       (شبانه، لحظه­ها و همیشه)

افسوس!

موها، نگاه‌ها

                به عبث

عطر لغات شاعر را تاریک می‌کنند.

                                                    (از زخم قلب، هوای تازه)

شعار ناپلئون کبیر در جنگ‌های بزرگ میهنی

برادر زنان افتخاری!

آینده از آن هم­شیرگان شماست!

                                                (شعار ناپلئون کبیر، باغ آینه)

میلاد آن­که عاشقانه بر خاک مرد

1

نگاه کن چه فروتنانه بر خاک می­گسترد

آن که نهال نازک دستان­اش

از عشق

           خداست

و پیش عصیان­اش

بالای جهنم

               پست است.

آن کو به یکی «آری» می­میرد

نه به زخم صد خنجر،

و مرگ­اش در نمی­رسد

مگر آن که از تب وهن

                            دق کند.

قلعه­یی عظیم

که طلسم دروازه­اش

کلام کوچک دوستی­ست.

2

انکار عشق را

                 چنین که به سرسختی پا سفت کرده­ای

دشنه­یی مگر

                  به آستین اندر نهان کرده­باشی._

که عاشق

             اعتراف را چنان به فریاد آمد

که وجودش همه بانگی شد.

3

نگاه کن

چه فروتنانه بر درگاه نجابت به خاک می­شکند

رخساره­یی که توفان­اش

                               مسخ نیارست کرد.

چه فروتنانه بر درگاه تو به خاک می­افتد

آن که در کمرگاه دریا

دست حلقه توانست کرد.

نگاه کن

چه بزرگ­وارانه در پای تو سرنهاد

آن که مرگ­اش میلاد پرهیاهای هزار شه­زاده بود.

نگاه کن!

                                       (میلاد آن­که عاشقانه بر خاک مرد، ابراهیم در آتش)

ایمان و وفا

مرا به ایمان ایمان نیست

اگر اندوهگینت می­کند بگو اندوهگینم.

حقیقت را بگو، نه لابه­کن نه ستایش.

تنها به تو ایمان دارم ای وفاداری به قرن و به انسان.

توان تحملت ار هست شکوه مکن.

به پرسش اگر پاسخ می­گویی پاسخی درخور بگوی.

در برابر رگبار گلوله اگر می­ایستی مردانه بایست

که پیام ایمان و وفا به جز این نیست.

                                       (اما من انسانم، ایلیا ارنبورگ، ترجمان: شاملو)

دیار ما

فروبسته ماناد هر در که از آن دیگران است

جاودانه فروبسته ماناد!

آدمی از برده­ی آدمی بودن دست بداراد!_

این است صلای ما.

زیستن به سان درختی، تنها و آزاد،

برادرانه زیستن به سان درختان یکی جنگل_

این است رویای ما.

                                       (از ماست این دیار، ناظم حکمت، ترجمان: شاملو)

الله اکبر

نمی­توانم زیبا نباشم

عشوه­ای نباشم در تجلی جاودانه.

چنان زیبای­ام من

که گذرگاه­ام را بهاری نابه­خویش آذین می­کند:

در جهان پیرامن­ام

                       هرگز

خون

     عریانی جان نیست

و کبک را

           هراسناکی سرب

از خرام

باز

   نمی­دارد.

چنان زیبای­ام من

که الله اکبر

              وصفی­ست ناگزیر

                                    که از من می­کنی.

زهری بی­پادزهرم در معرض تو.

جهان اگر زیباست

مجیز حضور مرا می­گوید.ــ

ابلها مردا

عدوی تو نیستم من

انکار تواَم.

                                       (بی­نام، مدایح بی­صله)

قصه نیستم که بگویی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی چنان که بدانی...

من درد مشترکم

مرا فریاد کن.

                                       (عشق عمومی، هوای تازه)

فقر

از رنجی خسته­ام که از آن من نیست

بر خاکی نشسته­ام که از آن من نیست

با نامی زیسته­ام که از آن من نیست

از دردی گریسته­ام که از آن من نیست

از لذتی جان گرفته­ام که از آن من نیست

به مرگی جان می­سپارم که از آن من نیست.

                                                                           (فقر، باغ آینه)

زادروز مهر گرامی!

پریای خط خطی

لخت و عریون، پاپتی!

شبای چله کوچیک

که تو کرسی، چیک و چیک

تخمه می­شکستیم و بارون می­اومد صداش تو نودون می­اومد

بی­بی جون قصه می­گف حرفای سربسه می­گفت...

پریا هیچ­چی نگفتن، زار و زار گریه می­کردن پریا

مث ابرای باهار گریه می­کردن پریا.

                                                           (پریا، هوای تازه)