کاش دل­تنگی نیز نام کوچکی داشت

تا به جان­اش می­خواندی:

نام کوچکی

تا به مهر آوازش می­دادی،

همچون مرگ

که نام کوچک زندگی­ست

و بر سکوب وداع­اش به زبان می­آوردی

هنگامی که قطاربان

                         آخرین سوت­اش را بدمد

و فانوس سبز به صدا درآید:

نامی به کوتاهی آهی

که در غوغای آهنگین غلتیدن سنگین پولاد بر پولاد

به لب­ جُنبه­یی بدل می­شود:

به کلامی گفته و ناشنیده انگاشته

یا ناگفته­یی شنیده پنداشته.

                                                (یک مایه در دو مقام، مدایح بی­صله)