لخت و لرزان

شعری از:

فدریکو گارسیا لورکا

(ترجمه‌ی احمد شاملو)

در نعره خیزِ توفان

عالم کر از هیاهو

دردی غریب، با زن

می‌گفت: ـ زیر باران

بی سرپناه خوش تر!

در نیزه بارِ خورشید

تفسیده آتش از آب

دردش به طعنه می‌گفت:

ـ گرمای سخت سوزان             

بی سایه گاه خوش تر!

در چارچارِ سرما

که لانه گرم بهتر،

در می‌گشاد و روزن

می‌گفت: ـ لخت و لرزان

در جایگاه خوش تر!