من چنین ام. احمقم شاید!

که می‌داند

              که من باید

سنگ‌های زندان‌ام را به دوش کشم

به سان فرزند مریم که صلیب‌اش را

و نه به سان شما

که دسته‌ی شلاق دژخیم‌تان را می‌تراشید

                                                         از استخوان برادرتان

و رشته‌ی تازیانه‌ی جلادتان را می‌بافید

                                                    از گیسوان خواهرتان

و نگین به دسته‌ی شلاق خودکامه‌گان می‌نشانید

از دندان‌های شکسته‌ی پدرتان!

                                             (۱۳۴۳؛ تا شکوفه‌ی سرخ یک پیراهن؛ قطع‌نامه)