یکی
از دریچه‌ی ممنوع خانه
بر آن تل خشک خاک نظر کن:
آه، اگر امید می‌داشتی
آن خشک‌سار
کنون این‌گونه
از باغ و بهار
بی‌برگ نبود
و آن‌جا که سکوت به ماتم نشسته
مرغی می‌خواند.
نه
نومیدمردم را
معادی مقدر نیست.
چاووشیِ امیدانگیز توست
بی‌گمان
که این قافله را به وطن می‌رساند.
۲۳تیر 1359
سلام وبلاگ خوبی دارید از ما هم دیدن کنید.