... کاوه در آستـانه

غوطه در خودم و شعرهای احمد شاملو

... کاوه در آستـانه

غوطه در خودم و شعرهای احمد شاملو

کنکور

زندگی ام همه،

                     بی رحمانه

                                   به کنکور گذشت!


                     ******

تو از نظام آموزشی هم سنگدل تر بودی؛


موعد کنکور عشقت

حتا به امتحان هم

                         راهم ندادی!




2 دی 1391



باید بنویسیم

سرتاسرِ این سیاره

هر سرزمینی مردمانی دارد،

که سر‌انجام روزی… جایی

چراغی از راه و از امید را

روشن خواهند کرد،

و ما شاعرانِ مُرَدَد

کلماتِ خسته خود را همان روز

از خانه به کفِ خیابان خواهیم رساند.


***


سرتاسرِ هر سرزمینی

شهر‌های بسیاری هست،

هر شهری حتماً

میدانی به نامِ آزادی خواهد داشت

که جایش، پیدا

روزش، روشن

و راه و چراغ و چکامه‌اش

معلوم است،

و ما شاعرانِ یقین

به امیدِ بی‌پایانِ همان روز

از کفِ خیابان به خانه برخواهیم‌گشت

تا نگذاریم عاشقانه‌ترین ترانه‌ها

هرگز تمام شوند.


                                 سید علی صالحی(به احترام یاری‌گران مردم بلادیده‌ی لیبی)


بار امانت

آن صداها به کجا رفت

صداهای بلند

گریه ها قهقه‌ها

آن امانت ها را

آسمان آیا پس خواهد داد؟

پس چرا حافظ گفت

آسمان بار امانت نتوانست کشید

نعره‌های حلاج

بر سر چوبه‌ی دار

به کجا رفت کجا؟

به کجا می‌رود آه

چهچه گنجشک بر ساقه‌ی باد

آسمان آیا

این امانتها را

باز پس خواهد داد؟

 

 

شفیع کدکنی، بوی جوی مولیان

اوضاع مملکت قاراشمیش است


اعتمادملی: احمد شاملو در سال‌های دهه هفتاد قصد داشت به شیوه سفرنامه‌های قجری مطالب طنزی بنویسد که چندی از آنها را نوشت. این قطعه یکی از آن نوشته‌های کوتاه است که تاکنون منتشر نشده است.



اوضاع مملکت قاراشمیش است. به طور دقیق نمى‏دانیـم چه اتفاقاتى افتاده است. بعضی نوکرهـا مى‏گوینـد از اطراف شنیده‏اند که رعایا دست از کسب و کار کشیده دکان و بازار را تخته‏کرده‏اند که آزادى مى‏خواهیم. هرچه فکر مى‏کنیم آزادى را مى‏خواهند چه‏کـار یا به‏ کدام دردشـان شفا است عقل‏مان قد نمى‏دهد. صـدراعظـم نامرد در مختصرجوابى که به تلغراف تند و تیز ما عرض‏کرده و در آن ما را درکمال نمک‏به‏حرامى «شاه‏مخلوع» خوانده، تهدید نموده ‏است چنانچه به ‏خاک کشور خودمان پا بگذاریم بلافاصله دستگیر و استنطاق مى‏شویم وعندالاقتضا به‏دارمکافات‏ الصاق ‏مى‏شویم و در کفرآباد به ‏خیل محاربان ‏با خدا و رسول الحاق ‏مى‏شویم.

(بدنیست توضیحا این‏ را هم گفته ‏باشیم: اول‏ هر چه ‏زور زدیم که ‏بفهمیم شاه ‏مخلوع چه ‏معنى ‏دارد هیچ سر در نیاوردیم. آسیدحسین ‏آمد نشست قدرى فعل یفعل کرد در نهایت‏ گفت مخلوع صیغه‏ ‏مفعولى ‏است و معنى‏اش‏ مى‏شود «شاه‏خلعت‏گرفته»، که‏نوکرها همه ‏خندیدند گفتند براى‏ شاه ‏افت‏ دارد صیغه‏ ‏مفعولى ‏بشود و خلعت ‏بگیرد، تا باز میرزاطویل از راه ‏رسید و مشکل را حل ‏کرد.)
خلاصه، اوضاع اینطورهاست که‏گفتیم. پول ‏هم ‏نداریم و با این ‏همه فى‏امان‏الله هم‏نیستیم. خلاصه ‏هیچ‏ چیزمان ‏به ‏آدم‏ نمى‏برد. از هتل ‏هم عذرمان را خواسته‏اند. عجالتا در جوار هتل کنار خیابان نشسته‏ایم. از آن‏ همه ‏سال سلطنت ‏با سلطه ‏و جبروت ‏برایمان ‏چه ‏باقى ‏مانده؟ مشتى‏ باسمه و صندوقچه‏اى ‏تیله‏ ‏ شیشه‏اى با یک قاب‏عکس‏گوش‏ماهى و یک‏ طغرا خرس‏ ماهوتى‏ که ‏در کشاکش‏ ایام ‏یکى ‏از چشم‏هایش‏ هم ‏افتاده... به خودمان مى‏فرماییم: «خوشا کنج درویشى! این‏ نیز بگذرد!» - اما دل کجا فریب این یاوه مى‏خورد؟ـ به‏ همان‏ خداى ‏احد و واحد لم ‏یلد قسم که‏ همین ‏الان دل‏مان براى یک‏شکم خورشت آلو اسفناج لم‏یولد على‏اکبرخانى ضعف‏ مى‏رود.
وزیر دربار رفته ‏است قاورنرصاحب‏ را پیدا کند از او به‏ گدایى براى ‏اقامت موقت ما در یک گوشه‏ ‏پارک جواز مخصوص‏ بگیرد، که ‏تازه ‏معلوم ‏نیست بدهد یا نه. آقاسیدحسین را خواستیم فرمودیم برایمان ‏یک‏ دهن [...] بخواند. به اواسط [...] رسیده ‏بود که‏ ناگهان ‏سر و کله‏ گزمه‏اى ‏پیدا شد. گریه ‏و بى‏قرارى‏ ‏ ما را که ‏دید، سید بیچاره‏ اولاد پیغمبر را دستبندزده اشتلم‏کنان ‏با خود برد. درمانده‏ایم با این‏ اوضاع چه‏ کنیم.


تردید نکن!

تردید نکن سپیده سرخواهد زد 

خواب ازسرمان دوباره پرخواهد زد  

تردید نکن کسی ز نسل خورشید  

بر ریشه ی خشک شب تبرخواهد زد  

دستان سحر به استخاره روزی  

تسبیح به قصد خیر و شر خواهد زد  

طوفان زده ایم وناخدایی ازنو 

درموج بلا دل به  خطر خواهد زد  

بازوی عدالتی دگر می آید 

تیپا به بساط زور و زر خواهد زد  

یک روز اراده ی بشر زنجیری  

بر پای همین قضا قدر خواهد زد 

این آتش خفته زیر خاکستر باز 

صد شعله به جان خشک و تر خواهد زد  

هر (قاصدکی) پیام بیداری را  

بر دوش گرفته باز در خواهد زد 

 

شاعر: ساناز رئوف(قاصدک) 

گرفتگی

 

دلم گرفته

نمی­توانم آن چنان که می­خواهم

از خود بنویسم

و البته

همیشه چنین بوده

 

دلم گرفته

روی کاغذ نمی­­آید

 

همه­ی دانش­های جهان را هم که داشته باشی

باز چیزهایی می­ماند

که به کلام درنیاید

 

دلم گرفته

و نوشتن از آن نمی­کاهد

 

به دور و بری­ها حسادت می­کنم

به دختران بیش­تر

چه ساده می­نویسند خودشان را

و می­گذرند

یا شاید هم

من این چنین می­بینم

 

دلم گرفته

شعر کفاف گفتن­اش را نمی­دهد

این شعر را قلم بگیر البته...، انگار

 

دلم گرفته

جهان چه ساده صورت­بندی می­شود

و من چه سخت

 

از پس پرسش­ها برمی­آیم

وقتی مال دیگری­ست

اما

برای خودم پاسخی نیست

و دلم گرفته

چون کسی نیست که برایم بیابدش

 

تو هم که نیستی

اکنون مدت­هاست

بودن­ات بخشی از پرسش بود و

نبودن­ات هم

اما خودت نیستی به هر حال

 

و من دلم گرفته

نمی­توانم آن چنان که می­خواهم

از خود بنویسم

و البته

همیشه چنین بوده... 

                                      از خودم 

Imagine

Imagine there's no heaven
It's easy if you try
No hell below us
Above us only sky
 

Imagine all the people
living for today


Imagine there's no countries
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
 

Imagine all the people
Living in peace
 

You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will be one
 

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed nor hunger
A brotherhood of man


Imagine all the people
Sharing all the world
 

You may say I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one


من با تو هستم

دیگر وقت­اش است که آزادت کنم

و تماشای­ات کنم که از من دور می­شوی

با این­که وقتی بروی دل­ام برای­ات تنگ می­شود

من با تو هستم

روی­ات را به سمت باد بگردان

بگذار بزرگ­ترین رویاهای­ات شروع شوند

راه برتر را انتخاب کن، پیروزی یا شکست

من با تو هستم

من آن­جا بودم در روشنایی صبح

با عشقی که پایدار می­ماند

و من آن­جا خواهم بود، در تاریک­ترین شب تو

وقتی خورشید، مدت­هاست رفته و قلب­ات به سرعت غرق می­شود

وقتی سکندری می­خوری، وقتی می­افتی

وقتی پشت به دیوار، قرارت می­دهند

و وقتی همه­چیز دیگر تمام شده

من با تو هستم

پس حالا دیگر وقت­اش است که آزادت کنم

بگذارم از من دور شوی

من هر کاری از دستم برمی­آید، کرده­ام

من با تو هستم

راه برتر را انتخاب کن، پیروزی یا شکست

من با تو هستم

                                                (جون بائز، ترجمه­ی م.آزاد و مانی صالحی)

تلاش

 

چندبار امید بستی و دام برنهادی

تا دستی یاری­دهنده

کلامی مهرآمیز

نوازشی

یا گوشی شنوا

به چنگ آری؟

 

چند بار

دامت را تهی یافتی؟

 

از پای منشین

آماده شو که دیگربار و دیگربار

دام بازگستری!

 

                           مارگوت بیکل، ت: شاملو

 

تو بخوان!

 

پیش از آن که به تنهایی خود پناه برم

از دیگران شکوه آغاز میکنم

فریاد می‌کشم که:

«ترکم گفته‌اند!»

 

چرا از خود نمی‌پرسم

کسی را دارم

که احساسم را

اندیشه و رویایم را

زندگی‌ام را

با او قسمت کنم؟

 

آغاز جداسری

شاید

از دیگران

نبود.

           مارگوت بیکل، ت: شاملو

نام تو

 

روزی

      واژه‌ی مهربانی را

از کتاب لغت پاک خواهم‌کرد

و نام تو را خواهم نوشت...

و این چنین خواهد بود

سرنوشت عشق و

                          زیبایی و

                                      هر چیز قشنگ دیگر.

                                                                  از خودم

 

در مدرسه

 

آموزگار:

کدام دختر است

که به باد شو می­کند؟

 

کودک:

دختر همه­ی هوس­ها.

 

آموزگار:

باد، به­اش

چشم روشنی چه می­دهد؟

 

کودک:

دسته­ی ورق­های بازی

و گردبادهای طلایی را.

 

آموزگار:

دختر در عوض

به او چه می­دهد؟

 

کودک:

دلک بی­شیله پیله­اش را.

 

آموزگار:

دخترک

اسمش چیست؟

 

کودک:

اسمش دیگر از اسرار است!

 

[پنجره­ی مدرسه، پرده­ای از ستاره­ها دارد.]

 

                                                         (فدریکو گارسیا لورکا، ت: شاملو)

زنده­گی

زندگی شوخی نیست

جدی بگیرش

                کاری که فی­المثل یکی سنجاب می­کند

بی­این که از بیرون و آن سو تَرک انتظاری داشته باشد.

تو را جز زیستن کاری نخواهد بود.

 

زندگی شوخی نیست

جدی بگیرش

اما بدان اندازه جدی که

تکیه کرده به دیوار فی­المثل، دست بسته

یا با جامه­ی سفید و عینکی بزرگ در آزمایشگاهی

بمیری تا دیگر آدمیان بزیند،

آدمیانی که حتی چهره­شان را ندیده­ای؛

و بمیری در آن حال که می­دانی

هیچ چیز زیباتر، هیچ چیز واقعی­تر از زنده­گی نیست.

 

جدیش می­گیری

اما بدان اندازه جدی

که به هفتاد سالگی فی­المثل، زیتون بُنی چند نشا کنی

نه بدین نیت که برای فرزندانت بماند

بل بدان جهت که در عین وحشت از مردن به مرگ باور نداری

بل بدان جهت که در ترازو کفه­ی زنده­گی سنگین­تر است.

 

                                                                       (ناظم حکمت، ت: شاملو)

آفرینش

 

عشق عشق می‌آفریند

عشق زندگی می‌بخشد

زندگی رنج به همراه دارد

رنج دلشوره می‌آفریند

دلشوره جرات می‌بخشد

جرات اعتماد به همراه دارد

اعتماد امید می‌آفریند

امید زندگی می‌بخشد

زندگی عشق می‌آفریند

عشق عشق می‌آفریند.

 

                                  (مارگوت بیکل، ترجمه‌ی شاملو)

 

پوچ عاشقانه

 

سخت است بی­گمان

دور از تو اَم نشستن و

                             از عشق دم­زدن

وقتی که پلک دلت بسته­است و

                                          هیچ

راهم نمی­دهد

                   که کنم راز دل بیان.

 

***

تلخ­ است بی­گمان

گر خرده­اَم نگیری و

                         بی ذره­ای امید

دورم کنی ز خویشتن و

                             خود

                                   دل کنی نهان.

 

***

پوچ است بی­گمان

این قصه گر به آخر خود دررسد

                                        چنین

با لطمه­ای به جان من و

                                با تو اَش همان.

 

                                                       از خودم

زورق

 

گاه آرزو می‌کنم که زورقی باشم برای تو

تا بدان‌جا برمت که می‌خواهی

زورقی توانا

               به تحمل باری که بر دوش داری،

زورقی که هیچ‌گاه واژگون نشود

                                          هر اندازه که ناآرام باشی

یا متلاطم باشد

                     دریایی که در آن می‌رانی.

 

                                                                          (مارگوت بیکل؛ ت: شاملو)

 

خیس

 

کاش می­شد مرد و زنده­ماند

بس که زندگی

                  شیرین می­تواند باشد و

                                                 نیست

 

کاشکی همه­چیزی

                        شعری بود

                                     برای خودم

                                                   تو

                                                      آدم­ها

 

شعری به­جای یأس خیس و

                                    امید نمناک

 

شعری به انتظار روز مهربان­تر شدن تو با من

از پس آن شب

                   که با خود

                                مهرورزیدن آغازگیری.

 

                                                          از خودم

شعری از ضیاء موحد

 

 

شعری، خدای را

بی

"خیلی دلم گرفته"

 

شعری در ستایش از لبخند

از سلام

و لذتی که دارد یک جرعه چای گرم

همراه یک رباعی خیام

 

شعری،

نزدیک تاب کودک در پارک

پهلوی خنده­ی نگران مادران

شعری که کودکان را بازیگوش­تر کند

 

دیروز کاغذی را شاعر سیاه­کرد

امروز

کاغذ سفید بود

شب واژه­ها گریخته بودند

شعری که واژه­ها را با هم مهربان کند

شعری که واژه­ها را آبی کند

هوا را پاک

چین کاغذ را صاف

 

شعری که باغبان چو بخواند به خشکسال

گندم به شوره­زار بروید

 

شعری

خدای را

شعری عاشقانه

شعری ناممکن در این دیار.

 

 

                                  از کتاب نردبان اندر بیابان

چه بگویم؟

 

 

چه بگویم؟ سخنی نیست.

  

می­وزد از سر امید، نسیمی،

لیک، تا زمزمه­ای ساز کند

در همه خلوت صحرا

                          به ره­اش

                                     نارونی نیست.

 

 

چه بگویم؟ سخنی نیست.

 

 

                                   سخنی نیست، لحظه­ها و همیشه

 

خطابه‌ی آسان

 

 

نه

نومید مردم را

                 معادی مقدر نیست.

چاووشی امید انگیز توست

                                   بی­گمان

که این قافله را به وطن می­رساند.

 

 

                                    خطابه­­ی آسان، در امید؛ ترانه­های کوچک غربت

...

 

آری

در مرگ‌آورترین لحظه‌ی انتظار

زندگی را در رویاهای خویش دنبال می‌گیرم.

در رویاها و

در امیدهایم!

                           سرود آن کس ...، آیدا در آینه

 

میون موندن و رفتن

 

میان ماندن و رفتن حکایتی کردیم

که آشکارا در پرده­ی کنایت رفت.

مجال ما همه این تنگ­مایه بود و، دریغ

که مایه خود همه در وجه این حکایت رفت.

 

                                                      میان ماندن و رفتن، لحظه‌ها و همیشه

 

...

 

گفتی

       دوست‌ات می‌دارم

و قاعده دیگر شد.

 

 

 

باران را اکنون

گو بازی‌گوشانه ببار!

 

 

اما

 

    وقتی در زندون بازه

 

اونی که در بره

 

                  خیلی خره.

 

 

تو می‌دانی

آه

 

  تو می‌دانی که مرا

 

سر بازگفتن کدام سخن است

 

                                              از کدامین درد.

شک و دیگری

دردناکِ شک را
                    تاب آرم
و 
  انتظار

اگر انجام
            کشف آن دیگری‌ست.

                                                        خودم، پس از مدت‌ها، 24 شهریور 86

Manifesto

 

وقتی که زن‌ها

با خود نبرند آیینه‌شان را

هر کجا که می‌روند

می‌توانند با من

از آزادی سخن بگویند....

 

                                         چارلز بوکوفسکی

در اعدام خسرو گلسرخی

زاده­شدن

بر نیزه­ی تاریک

همچون میلاد گشاده­ی زخمی.

 

سِفر یگانه­ی فرصت را

                            سراسر

در سلسله پیمودن.

بر شعله­ی خویش

                       سوختن

تا جرقه­ی واپسین،

بر شعله­ی حرمتی

که در خاک راه­اش

                       یافته­اند

برده­گان

         این چنین.

 

این چنین سرخ و لوند

بر خاربوته­ی خون

                     شکفتن

وین چنین گردن­فراز

بر تازیانه­زار تحقیر

                      گذشتن

و راه را تا غایت نفرت

                          بریدن._

 

آه، از که سخن می­گویم؟

ما بی­چرا زندگان­ایم

آنان به چرا مرگِ خود آگاهان­اند.

 

 

                                                     (شکاف، دشنه در دیس)

مجال

جوجه­یی در آشیانه

گلی در جزیره

ستاره­یی در کهکشان.

 

***

تو میلاد را

             دیگربار

در نظام قوانین­اش دوره می­کنی،

و موریانه­های تاریک

تپش­های زمان­ات را

می­شمارد.

 

                                       (مجال، ابراهیم در آتش)

فروغ

  به جست و جوی تو

بر درگاه کوه می­گریم،

در آستانه­ی دریا و علف.

 

به جست­و جوی تو

در معبر بادها می­گریم

در چارراه فصول،

در چارچوب شکسته­ی پنجره­یی

که آسمان ابرآلوده را

                          قابی کهنه می­گیرد.

................

 

به انتظار تصویر تو

این دفتر خالی

                  تا چند

تا چند

       ورق خواهد خورد؟

 

                                       (مرثیه، مرثیه­های خاک)

 

برآهیخته

 

 

و بر گرده­ی ایشان

                      مردانی

                               با تیغ­ها

                                        برآهیخته.

 

و ایشان را

             تا در خود بازنگریستند

جز باد

        هیچ

             به کف اندر

                           نبود. ـ

جز باد و به جز خون خویشتن،

چراکه نمی­خواستند

         نمی­خواستند

         نمی­خواستند

                          که بمیرند.

 

                                       (مرثیه، ققنوس در باران)

... و آفتاب گردان‌های دورنگ

ظلمت‌ گردان شب شده‌اند ...

شب غوک

خش خش بی­خا و شین برگ از نسیم

                                                 در زمینه و

ورّ بی واو و رای غوکی بی­جفت

از برکه­ی همسایه _

 

 

چه شبی چه شبی!

شرمساری را به آفتاب پرده­در واگذار

که هنوز از ظلمات خجلت پوش

نفسی باقی­ست.

دیو عربده در خواب است،

حالیا سکوت را بنگر.

 

 

آه

چه زلالی!

چه فرصتی!

چه شبی!

 

                                       (شب غوک، مدایح بی­صله)

به یاد فرهاد

نگا کن!

         مرده­ها

                  به مرده

                           نمی­رن،

حتا به

        شمع جون سپرده

                                نمی­رن،

 

شکل

       فانوسی­ین

                     که اگه خاموشه

واسه نف نیس

                   هنو

                        یه عالم نف توشه.

 

 

                                       (شبانه، لحظه­ها و همیشه)

افسوس!

موها، نگاه‌ها

                به عبث

عطر لغات شاعر را تاریک می‌کنند.

                                                    (از زخم قلب، هوای تازه)

شعار ناپلئون کبیر در جنگ‌های بزرگ میهنی

 

 

 

برادر زنان افتخاری!

آینده از آن هم­شیرگان شماست!

 

                                                (شعار ناپلئون کبیر، باغ آینه)

میلاد آن­که عاشقانه بر خاک مرد

1

 

 

نگاه کن چه فروتنانه بر خاک می­گسترد

آن که نهال نازک دستان­اش

از عشق

           خداست

و پیش عصیان­اش

بالای جهنم

               پست است.

 

آن کو به یکی «آری» می­میرد

نه به زخم صد خنجر،

و مرگ­اش در نمی­رسد

مگر آن که از تب وهن

                            دق کند.

 

قلعه­یی عظیم

که طلسم دروازه­اش

کلام کوچک دوستی­ست.

 

 

2

 

 

انکار عشق را

                 چنین که به سرسختی پا سفت کرده­ای

دشنه­یی مگر

                  به آستین اندر نهان کرده­باشی._

که عاشق

             اعتراف را چنان به فریاد آمد

که وجودش همه بانگی شد.

 

 

3

 

 

نگاه کن

چه فروتنانه بر درگاه نجابت به خاک می­شکند

رخساره­یی که توفان­اش

                               مسخ نیارست کرد.

 

چه فروتنانه بر درگاه تو به خاک می­افتد

آن که در کمرگاه دریا

دست حلقه توانست کرد.

 

نگاه کن

چه بزرگ­وارانه در پای تو سرنهاد

آن که مرگ­اش میلاد پرهیاهای هزار شه­زاده بود.

 

نگاه کن!

 

 

                                       (میلاد آن­که عاشقانه بر خاک مرد، ابراهیم در آتش)

ایمان و وفا

مرا به ایمان ایمان نیست

اگر اندوهگینت می­کند بگو اندوهگینم.

حقیقت را بگو، نه لابه­کن نه ستایش.

تنها به تو ایمان دارم ای وفاداری به قرن و به انسان.

 

توان تحملت ار هست شکوه مکن.

به پرسش اگر پاسخ می­گویی پاسخی درخور بگوی.

در برابر رگبار گلوله اگر می­ایستی مردانه بایست

که پیام ایمان و وفا به جز این نیست.

 

                                       (اما من انسانم، ایلیا ارنبورگ، ترجمان: شاملو)

دیار ما

فروبسته ماناد هر در که از آن دیگران است

جاودانه فروبسته ماناد!

آدمی از برده­ی آدمی بودن دست بداراد!_

این است صلای ما.

 

زیستن به سان درختی، تنها و آزاد،

برادرانه زیستن به سان درختان یکی جنگل_

این است رویای ما.

 

                                       (از ماست این دیار، ناظم حکمت، ترجمان: شاملو)

الله اکبر

نمی­توانم زیبا نباشم

عشوه­ای نباشم در تجلی جاودانه.

 

 

چنان زیبای­ام من

که گذرگاه­ام را بهاری نابه­خویش آذین می­کند:

در جهان پیرامن­ام

                       هرگز

خون

     عریانی جان نیست

و کبک را

           هراسناکی سرب

از خرام

باز

   نمی­دارد.

 

چنان زیبای­ام من

که الله اکبر

              وصفی­ست ناگزیر

                                    که از من می­کنی.

زهری بی­پادزهرم در معرض تو.

جهان اگر زیباست

مجیز حضور مرا می­گوید.ــ

 

 

ابلها مردا

عدوی تو نیستم من

انکار تواَم.

 

 

                                       (بی­نام، مدایح بی­صله)

قصه نیستم که بگویی

نغمه نیستم که بخوانی

صدا نیستم که بشنوی

یا چیزی چنان که ببینی

یا چیزی چنان که بدانی...

 

من درد مشترکم

مرا فریاد کن.

 

                                       (عشق عمومی، هوای تازه)

فقر

از رنجی خسته­ام که از آن من نیست

بر خاکی نشسته­ام که از آن من نیست

 

با نامی زیسته­ام که از آن من نیست

از دردی گریسته­ام که از آن من نیست

 

از لذتی جان گرفته­ام که از آن من نیست

به مرگی جان می­سپارم که از آن من نیست.

 

                                                                           (فقر، باغ آینه)

زادروز مهر گرامی!

پریای خط خطی

لخت و عریون، پاپتی!

شبای چله کوچیک

که تو کرسی، چیک و چیک

تخمه می­شکستیم و بارون می­اومد صداش تو نودون می­اومد

بی­بی جون قصه می­گف حرفای سربسه می­گفت...

 

پریا هیچ­چی نگفتن، زار و زار گریه می­کردن پریا

مث ابرای باهار گریه می­کردن پریا.

 

                                                           (پریا، هوای تازه)

قفس

قفس

این زمزمه

این غریو

این بهاران

این قفس این قفس این قفس ای امان!

 

                                                           (بدون عنوان، درآستانه)